Bogate środowisko socjalizacji pierwotnej oznacza więcej doświadczeń, co przekłada się na lepiej rozwinięty mózg (większa gęstość struktury kory mózgowej, więcej połączeń nerwowych), lepszą kontrolę emocji, a co za tym idzie, na lepsze radzenie sobie ze stresem oraz mniejszą pobudliwość i strachliwość. Stres w umiarkowanej formie jest potrzebny dla polepszenia zarówno fizjologicznego, jak i psychologicznego funkcjonowania zwierzęcia w życiu dorosłym. Socjalizacja szczeniąt i kociąt o zbyt niskiej intensywności powoduje mało dynamiczny rozwój odpowiednich części płatów kory mózgowej, co prowadzi do tendencji do przechodzenia w strategie przetrwania w sytuacjach stresowych w dorosłym życiu. Natomiast zbyt intensywna socjalizacja, często prowadząca do powtarzających się sytuacji stresowych, powoduje nadwrażliwość osi HPA, odpowiadającą za reakcję stresową, oraz zaburzenie auto-inhibicji tej osi (regulacji wydzielania kortyzolu - hormonu stresu). W konsekwencji mamy do czynienia z przeciągającym się działaniem kortyzolu, a gdy mózg jest zbyt długo pod jego wpływem, spada przekaźnictwo serotoninergiczne, co prowadzi do obniżonego nastroju, większej percepcji bólu i gorszego radzenia sobie z nim, oraz zmniejszonej kontroli nad emocjami, a w konsekwencji większej tendencji do zachowań impulsywnych i agresji. Ponadto pogarsza się działanie hipokampu, który odpowiada za procesy pamięciowe i odczuwanie emocji. Pogorszeniu ulega również umiejętność uczenia się i asocjacji nowych wspomnień. W obu przypadkach ma to znaczący wpływ na problemy w komunikacji w dalszym życiu.
Comments